Wordt u ook zo vreselijk depressief van het depressief zijn? En je kan geen krant open slaan, journaal of actualiteitenprogramma bekijken of je zakt nog verder weg in je ellende. Nederlanders hebben dat blijkbaar in zich. Van oudsher een zeer calvinistisch volkje, waarbij het gras bij de buren altijd groener is, het weer nooit goed genoeg en de boodschappen altijd te duur.
Zelf ben ik een (redelijk) vrolijke Brabander, maar ook ik betrap me er steeds vaker op dat ik de wereld er niet leuker op geworden vind. En terwijl ik dit schrijf, sneeuwt het ook nog. Terwijl we al weer genoeg sneeuwdagen hebben gehad deze winter, waardoor ik toch besloot om die veel te dure winterbanden aan te schaffen. Mét velgen natuurlijk, want dat is beter voor de band. En op lange termijn goedkoper, omdat het omzetten veel geld scheelt. Maar hoezo goedkoper? Het was zo duur, dat ik voor hetzelfde bedrag bijna op wintersport had gekund…. Enfin, lekker klagen. Alsof dat oplucht.
Lekkere fles wijn
Laatst zat ik een uitzending van Brandpunt te bekijken en daar was een item over hoe Nederlanders omgaan met de recessie. Wat een openbaring! En wat een goede invalshoek had de econoom van de Rabo-bank. Hij vertelde heel Nederland dat we zeikerds zijn. Natuurlijk niet in die bewoordingen, want dat doe je niet bij een gerenommeerde bank. Maar dat was wel wat ik er uit kon concluderen. Hoe slecht hebben we het in Nederland? We zijn nog steeds een rijk land, hebben een van de beste pensioenstelsels in de wereld, we hebben met z’n allen vreselijk veel geld op de bank en nog een heleboel meer dingen. Ik was opeens een stuk vrolijker en trok een lekkere fles wijn open. Waarom niet? We gingen dus toch niet met z’n allen naar de verdoemenis.
Vergaderen en klankbordgroepen
Het leven is toch veel leuker als we het allemaal wat zonniger bekijken. Hoog tijd dus dat wij het anders gaan doen. Herpak jezelf! Een tijdje geleden was er op een seminar van ons moederbedrijf een spreker, Jos Verveen. Hij gaf ons een lesje ‘weg met alle flauwekul die ons – zakelijk – in de weg zit’. En ik kan u verzekeren: zijn boekje ‘Bullshit management’ is een heerlijk relativerend boek. Dacht ik toch echt dat ik het allemaal fout deed, bleek dat eigenlijk erg mee te vallen. Want ik hou van polderen, maar het kan soms echt te ver gaan. Ik hou van ‘mee laten denken’ en ‘inspraak’, maar het kan ook doorslaan. Wat je nodig hebt in een organisatie zijn mensen die écht houden van het werk wat ze doen. En als je zo’n club mensen bij elkaar hebt, dan komt de rest (het succes dus) vanzelf. Dan hoef je niet eindeloos te vergaderen, dan komen er geen klankbordgroepen en hangt er gewoon een gedreven en positieve sfeer in de gangen. Ik zou Jos Verveen onrecht aandoen als ik zou zeggen dat dit de kern van zijn boodschap is, maar het is zeker een onderdeel van zijn relaas.
Domper op de feestvreugde
En om het nu dan over premiums te hebben: mist u nou ook de écht leuke (premium)acties? Of mist u nou ook die leuke en unieke ‘shopping experience’? Elke stad, elk dorp heeft dezelfde winkels met hetzelfde aanbod en ook nog eens dezelfde acties. Bijna nergens wordt u verrast, haast nooit ziet u iets wat u nooit eerder zag, de meeste winkels lijken op elkaar, inclusief hetgeen ze aanbieden. Eerder schreef ik hier al eens over, maar het is dan ook iets wat me blijft verbazen. Kijk nou om u heen. Stel, u wilt een nieuwe auto aanschaffen. Dan gaat u zich oriënteren. Online, beetje praten met vrienden, wat magazines kopen, e.d. En u gaat naar de dealer. Maar wat een domper. Die maakt er ook geen feestje van. Terwijl u toch echt op het punt staat daar een smak geld neer te leggen. Waar is dat feestje? Ik was een tijdje geleden in Ljubjana; iedereen schrijft dit verkeerd en niemand weet waar het ligt. Maar het is de hoofdstad van Slovenië en het ligt eigenlijk net onder Wenen. En nee, het voelt zeker niet als een voormalig Oostblokland, want het is er prachtig, de mensen zijn alleraardigst en shoppen is hier echt nog een belevenis. En met shoppen bedoel ik dan gewoon de plaatselijke retail bekijken. Wat een feest. Op elke hoek van de straat een bijzondere winkel met dito aanbod. Winkelketens, bijna geen. Of in elk geval goed te vermijden. Heerlijk.
Winkelen leuker maken
En wat zou ik nou in Nederland willen veranderen? Weg met al die vooroordelen dat elke verandering (te veel) geld kost. Maak de winkel leuker, maak het aanbod leuker, maak de activiteiten leuker en maak dus het winkelen daardoor leuker. Verras de consument! En dat kan eigenlijk zo simpel zijn. Laatst, bij de plaatselijke Jumbo, kreeg ik een heerlijk belegd toastje aangeboden door een aardige dame (een van de eigen personeelsleden) met een vriendelijke lach. En nog een, en nog een….Of ik dat wilde proeven, was nieuw. En het was niet zo’n standaard proeverij vanuit zo’n plastic semi-braderiekraampje, inclusief luifeltje, georganiseerd door een fabrikant. Nee, eigen initiatief van de plaatselijke Jumbo. En toen deze vestiging twee jaar bestond, kreeg elke klant een doos Jodenkoeken (ja, zo heten ze nou eenmaal…). Allemaal uiterst simpele, maar vriendelijke winkelacties. En ook met die simpele dingen kan een – slimme – ondernemer zich onderscheiden. Zojuist overigens net weer terug van een bezoek aan Marqt; die prachtige retail/foodformule. Wat een genot. Een combinatie van het rauwe en eerlijke van New York en het verfijnde van Parijs. Daar leg je nou graag je geld neer.
Lef en verantwoordelijkheid nemen
En wat heeft de laatste tijd nou wél gezorgd voor een glimlach of een langdurig goed gevoel bij een bepaald merk? AH was weer goed bezig, met de mini’s. Dat was nou weer een leuke actie van de grootgrutter uit Zaandam. En ze durven wel weer. Want niet iedereen zou zo’n enorme actie, met alle (voorraad)risico’s van dien, aandurven. Nou heeft AH natuurlijk wel een ‘soort van bevoorrechte positie’, maar hebben ze daar niet zelf keihard voor gezorgd? Zij waren immers de partij die winkelen in een supermarkt in Nederland voor het eerst leuk maakte. Voelt u een beetje waar ik naar toe wil? Ik wil dus gewoon leuker boodschappen kunnen doen. Ik wil wellicht zelfs ietsje meer betalen voor dat stukje lol. En biedt een winkel me meer lol, dan blijf ik terugkomen. Ik van bureauzijde, u als ondernemer en uw premiumleveranciers hebben eigenlijk een belangrijk aandeel in die lol. Want zijn deze drie partijen niet diegenen die die ‘lol’ verkopen aan fabrikanten? En als wij die lol niet meer kunnen creëren, dan komt die lol ook niet in de winkel. Dus eigenlijk begint het bij ons. Toch? Dus als u het eens bent met wat ik hierboven beschrijf en als u ook vindt dat shoppen in het algemeen leuker en interessanter moet worden, laten we dan met z’n allen onze verantwoordelijkheid nemen.