28 leerschool: als je verloor moest je op zondagochtend midden in het groepje gaan staan en kreeg je ervanlangs. Dat hoorde erbij, daarna ging je weer verder. Fouten maken mag maar je moet er wel van leren. Daar sta ik nog steeds heel erg achter.” Deed je een studie naast het tennis? “Ik heb MEAO gedaan. Uiteindelijk heb ik dit via deelcertificaten in het volwassenenonderwijs afgemaakt. De school zat naast een leuk café, tja, daar zat ik dan ook vaak. Mijn zus richtte ondertussen, in 1988, Interimage op, en verkocht kledinghoezen die mijn vader uit China had geïmporteerd. Hij was dus haar leverancier. Mijn vader was een van de eerste handelaars die naar het verre Oosten ging en met originele promotionele producten thuiskwam. Mijn zus stond op een gegeven moment op een beurs met een klein standje met kledinghoezen en vroeg me of ik haar een zondag wilde helpen. Ik heb die dag diverse potentiële klanten gesproken en op maandag belde één van hen met de vraag of ‘die krullenbol op maandag langs kon komen.’ Daarna ben ik langzaamaan meer in het bedrijf gaan werken en ging ik met een stapel kledinghoezen onder m’n arm het land door.” Vader “M’n vader heeft me erg geholpen maar kon ook hard zijn. Ik had op een gegeven moment een hele presentatie gemaakt om een beetje korting op zijn hoezen te krijgen. Nog voordat ik mijn verhaal had kunnen doen zei hij: ‘alles goed en wel, maar ik ga je geen korting geven.’ Dat was even slikken. ‘Je kunt ze nergens anders kopen dus waarom zou ik?’ Tja, zo kun je het ook zien. Hij heeft er op die manier wel voor gezorgd dat ik niet anderen het werk voor me laat opknappen. Korting vragen is een wat makkelijke weg. Dus dan moet je het op een andere manier gaan oplossen en leer je te knokken voor wat je wil. Ik denk dat hij dat ermee wilde bereiken. Als ik een order binnen had zei hij ook altijd ‘Je hebt hem pas binnen als er betaald is’. En als er dan betaald was: ‘De eerste order is makkelijk, maar de tweede is moeilijker’. Hij legde de lat steeds hoger. Maar fouten maken mocht ook.” Waarom nam jij Interimage al vrij snel over van je zus? “Mijn zus ging emigreren. Ik kreeg toen de mogelijkheid om het over te nemen. Ik ga ervoor, we zien het wel, dacht ik. Ik was 21. Om het te kopen moest ik naar de bank. Mijn vader had een afspraak bij de ABN AMRO bank gemaakt. Ik had alleen een blocnootje bij me en zat in een grote zaal en ik dacht ‘ik wil alleen maar geld lenen, waarom zit ik in zo’n grote zaal?’. Er werd naar een bedrijfsplan gevraagd wat ik natuurlijk niet had. Ik heb uitgelegd hoeveel ik per jaar zou verkopen en hoeveel ik daarvoor moest inkopen. De brutowinst en mijn overheadkosten. De man begon te lachen en verzekerde me dat het wel goed zou komen maar ‘overleg met mij en zorg dat je een goede boekhouder krijgt,’ en ik kreeg een lening. Achteraf bleek dat mijn vader garant stond, maar dat wist ik toen nog niet.” Maak er iets moois van “Ik wist totaal niet waar ik aan begon. Ik had gelukkig al een portfolio met fijne klanten die mij de ruimte gaven om mooie producten te bedenken en ontwikkelen. En het geldt nog steeds: in dit vak mag je helpen met problemen oplossen en mooie acties realiseren, dat is zo gaaf, haal er dan ook het maximale voor de klant uit! Dat heeft me altijd gedreven.” Had je toentertijd een idee wat je met Interimage wilde? “Wat ik wist is dat ik vooral mooie dingen wilde maken, en daarvoor moest je ook wat grote accounts hebben. Het was niet mijn ambitie om een heel groot bedrijf te runnen maar zeker wel om gave producten te maken, en tot in detail uitgedacht! We gingen toen bijvoorbeeld voor Chiquita Europa rugtassen maken. Toen adviseerde ik de klant om eigen model zipper pullers (in de vorm van hun logo) te maken. Ik had dat namelijk in onze fabriek gezien, die details wilde ik graag voor onze klanten realiseren. Mijn vader, die toen al gestopt was, zei ‘waarom maak je het jezelf zo moeilijk!’ Want er kon natuurlijk heel veel misgaan. Nieuwe technieken, nieuwe mallen, nieuwe materialen en uiteraard scherpe
RkJQdWJsaXNoZXIy NDcxNDY5